Τα «λουκέτα» στο Δημόσιο

«ΠΡΟΣΟΧΗ: Το Δημόσιο περιέχει οργανισμούς, φορείς, επιχειρήσεις, υπηρεσίες»... Οπως οι εταιρείες που παράγουν τσιγάρα και γράφουν στα πακέτα ότι ο καπνός «περιέχει βενζόλιο, νιτροζαμίνες, φορμαλδεΰδη και υδροκυάνιο», έτσι και οι ελληνικές κυβερνήσεις υποχρεώνονται όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια να προειδοποιούν τους φορολογουμένους για τις κακές συνέπειες της... «κατανάλωσης» δημόσιας διοίκησης.
Σε αντίθεση με τις καπνοβιομηχανίες όμως, οι κυβερνήσεις δεν προειδοποιούν τους ψηφοφόρους-πελάτες την ώρα που εκλέγουν αλλά αφού έχουν απομακρυνθεί από την κάλπη-περίπτερο. Σε άλλες περιπτώσεις μάλιστα, έχουν προηγουμένως ρίξει στην αγορά πλήθος από νέες μάρκες προϊόντων δημόσιου λογιστικού οδηγώντας ακόμη περισσότερους καταναλωτές στον επικίνδυνο...εθισμό. Στον φαύλο κύκλο της ατέρμονης συστολο-διαστολής του δημόσιου τομέα, που κρατά τουλάχιστον 20 χρόνια, ήρθε να προστεθεί, εν μέσω ΔΝΤ, νέα επιχείρηση-νοικοκύρεμα, με συντονιστή τον Θ. Πάγκαλο.

Το εγχείρημα θεωρείται ένα από τα πιο «πιασάρικα» σε περιόδους ισχνών αγελάδων και παχέων λόγων. Επιτρέπει στους κυβερνώντες να εμφανίζονται ανελέητοι, όχι μόνο απέναντι στους μικροσυνταξιούχους-μισθοσυντήρητους αλλά και κόντρα στο μισθοβόρο δημόσιο τέρας. Διαθέτει άφθονο υλικό για ανέξοδα σχόλια περί της ανάγκης να συντηρεί ο φορολογούμενος «Κέντρα Αργιλλομάζης» και «Κυπρινοτροφεία». Μέχρι στιγμής, το όλο ζήτημα αντιμετωπίζεται με διαρροές στον Τύπο. Ακολουθούν αντιδράσεις από πλευράς συνδικαλιστών και εργαζομένων, αμηχανία στα λόγια των υπουργών που εποπτεύουν τους προς κατάργηση φορείς - κοντολογίς μερικοί ακόμη τόνοι παραζάλης στο κοινό που παρακολουθεί φοβισμένο. Δεν λείπουν βεβαίως και κάποιες διαβεβαιώσεις ότι οι μόνιμοι υπάλληλοι δεν διατρέχουν κίνδυνο σε αντίθεση με τους συμβασιούχους ενώ οι αορίστου χρόνου βρίσκονται κάπου στη μέση - όσο μπορεί να υπάρχει «μέση» με τόσες διαφορετικές κατηγορίες νομικών προσώπων, εταιρειών με συμμετοχή ιδιωτών και αποκεντρωμένων υπηρεσιών που ντανιάζονται στις «λίστες λουκέτων» που κυκλοφορούν.

Μια τέτοια λίστα είχε δημοσιοποιηθεί έναν χρόνο πριν (Μάιος 2009) από τον τότε υπουργό Οικονομίας-Οικονομικών Γιάννη Παπαθανασίου ύστερα από συνεδρίαση υπό τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή. «Οι συγχωνεύσεις αυτές (σ.σ.255 φορέων) θα έχουν ολοκληρωθεί μέσα στο επόμενο τετράμηνο... Υλοποιούμε ένα πρόγραμμα το οποίο είναι πάρα πολύ απαιτητικό, είναι όμως σίγουρα αναγκαίο, όχι μόνο για την εξοικονόμηση πόρων αλλά και για την αποτελεσματικότερη και πιο ευέλικτη λειτουργία του κράτους». Το αποτέλεσμα;

Τον Ιανουάριο του 2010, με νέα κυβέρνηση, συνεδριάζει άλλη επιτροπή και εξαγγέλλονται «συγχωνεύσεις, πώληση ή κλείσιμο» για δημόσιες επιχειρήσεις που, κατά τον προεδρεύοντα Θ. Πάγκαλο, σε κάποιες περιπτώσεις «δεν διαθέτουν καν υπαλλήλους, ενώ άλλες διαθέτουν αξιόλογη περιουσία η οποία πρέπει να αξιοποιηθεί». Στη λίστα που δημοσιεύεται (Ε-«Καλλικράτης και για ΔΕΚΟ»/28-1-2010) περιλαμβάνονται δεκάδες φορείς που αναφέρονταν και στη λίστα Παπαθανασίου. Ανάμεσά τους, το Ελληνικό Κέντρο Δέρματος (ΕΛΚΕΔΕ), το Ελληνικό Κέντρο Αργιλλομάζης και το Ελληνικό Κέντρο Αργυροχρυσοχοΐας. Στη σύσκεψη συμμετείχαν επτά υπουργοί-υφυπουργοί, μεταξύ των οποίων και η Λούκα Κατσέλη. Η οποία, τρεις μήνες μετά (22/4/2010) διορίζει τα νέα διοικητικά συμβούλια των παραπάνω φορέων. Ως κίνηση εξοικονόμησης-συγχώνευσης θα μπορούσε να ερμηνευθεί η απόφαση να υπάρχει κοινός πρόεδρος και στους τρεις φορείς ενώ ένας διευθύνων σύμβουλος θα λειτουργεί για δύο από τους τρεις. Καμία σχέση πάντως με την πυγμή αποφασιστικότητας που θέλει να προβάλει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης...

Οσοι πάντως διαθέτουν μνήμη, θυμούνται ότι για την ανάγκη περιορισμού των φορέων του Δημοσίου έχουν μιλήσει κυβερνήσεις και μεμονωμένοι υπουργοί από τη δεκαετία του '90. Ωστόσο, στις λίστες λουκέτων που κυκλοφορούν περιλαμβάνονται πλείστοι φορείς που ιδρύθηκαν μέσα στην τελευταία 20ετία όπως ΑΓΡΟΓΗ Ινστιτούτο Ερευνας και Ελέγχου Ποιότητας Υπηρεσιών Υγείας, Διεθνής Ικάριος Αεραθλητική Ακαδημία, Σχολή Επιμόρφωσης Υπαλλήλων Υπουργείου Οικονομικών, Νομός Α.Ε., Μουσείο και Βιβλιοθήκη Εθνικού Τυπογραφείου, Ινστιτούτο Ναυτικής Κατάρτισης ΠΟΣΕΙΔΩΝ.

Πάντως και μέχρι να προκύψει η ανάλυση εκείνη που θα δηλώσει ξεκάθαρα ποια είναι πράγματι τα επικίνδυνα συστατικά του δημόσιου τομέα, πόσοι εργάζονται σε περιβάλλον που βλάπτει τη δημόσια οικονομία, ποιοί είναι εκείνοι που έριξαν στην αγορά αφειδώς άχρηστα και εθιστικά «προϊόντα», η «Ε» επιχειρεί σήμερα ένα οδοιπορικό στο στοιχειωμένο δάσος του δημόσιου τομέα, το γεμάτο δέντρα καμένα και άρρωστα, αυθαίρετες κατασκευές, μεζονέτες και παράγκες...