«Κακό πρότυπο συµπεριφοράς»

ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

«Τα παιδία δεν παίζει» εξαιτίας λογοκρισίας

Του Δηµήτρη Δανίκα

Απίστευτο. Μόλις το άκουσα, παραλίγο να γκρεµιστώ.
Μια φωνή από το τηλέφωνο µού αποκάλυπτε πως µάλλον επί χούντας ζω: Η επιτροπή του υπουργείου Παιδείας έκοψε το ντοκιµαντέρ «Τα παιδία δεν παίζει». Αντί άλλης απαντήσεως, µου ξέφυγε ένα «δεν είναι δυνατόν»!

Ηφωνή από την αρµοδία της εταιρείας που διακινεί αυτό το εξαιρετικό ντοκιµαντέρ. Για το οποίο έγραψα και εξακολουθώ να πιστεύω πως υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή όχι ελληνικές, πρέπει αµέσως το υπουργείο Παιδείας να το αναλάβει υπό την προστασία του και να το κυκλοφορήσει προς προβολή σε όλα τα σχολεία ολόκληρης της επικράτειας. Η απαγορευτική γνωµάτευση από µια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας αρµόδια για την καταλληλότητα ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Δηλαδή αν εισπράξεις το ΟΚ αυτής της επιτροπής - µία από τις χιλιάδες που έχουν φτιάξει οι κυβερνήσεις, συγκεντρώνοντας διά του ελέγχου τροµερές και κρυφές εξουσίες - τότε µε το χαρτί ανά χείρας πηγαίνεις στα σχολεία και µε τη σειρά τους οι καθηγητές προτρέπουν τα παιδιά να δουν αυτές τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις. Αστειότητες και υποκρισίες δηλαδή. Διότι τα παιδιά καταβροχθίζουν τόνους από αφασική, πορνογραφική και κακόγουστη ουσία. Ελευθέρως. Από τα κανάλια, το Δίκτυο και παντού. Εποµένως τέτοιες επιτροπές δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτα παρά µόνο ίσως κάποιες εκδουλεύσεις και στηρίζουν µικρές εξουσίες που µας κάνουν την ζωή αφόρητη και ενίοτε εφιαλτική.

Μόλις µαθαίνω το περιστατικό, αµέσως επικοινωνώ µε το γραφείο Τύπου της υπουργού και ζητάω αν έχει την καλοσύνη να µε πάρει στο τηλέφωνο. Πράγµατι ύστερα από ένα λεπτό συνοµιλούσα µε την κυρία Αννα Διαµαντοπούλου «Με συγχωρείτε, αλλά µόλις έµαθα πως κάποια από τις επιτροπές σας θεώρησε ακατάλληλη µια από τις καλύτερες µαρτυρίες παιδιών που έχω δει στον ελληνικό κινηµατογράφο». «Κύριε Δανίκα, δεν έχω την παραµικρή ιδέα. Δώστε µου λίγο χρόνο. Μια µέρα» «Κυρία Διαµαντοπούλου, αυτό το ντοκιµαντέρ είναι η ζωντανή απεικόνιση όλων αυτών που στα λόγια πιστεύει ο Γιώργος και το νέο ΠΑΣΟΚ. Αυτενέργεια, πρωτοβουλία. Είναι µια αληθινή ιστορία τριών ελληνόπουλων ηλικίας µέχρι δώδεκα χρονών, δύο απ’ αυτά είναι κορτίσια, κι ενός µικρού από την Ουκρανία. Μοναχούλια τους, κόντρα σε µια υποβαθµισµένη γειτονιά της Πάτρας κινούν γη και ουρανό, φτάνουν µέχρι τον δήµαρχο και αναστατώνουν όλη την γραφειοκρατία προκειµένου να αποκτήσουν ένα τετραγωνικό µέτρο αλάνας. Ελεος!».

«Πιστέψτε µε, θα το ψάξω. Αλλά ποια επιτροπή εννοείτε;

Της εκπαιδευτικής τηλεόρασης;».

«Πραγµατικά, δεν ξέρω».

Εκεί τελειώνει η πρώτη επικοινωνία µου µε την υπουργό.

Μισή ώρα µετά επανέρχεται. Και σας βεβαιώ την πίστεψα. Από τον τόνο της φωνής της και από τον µικρό εφιάλτη που ανακάλυψε.

«Συµβαίνει ένας απίστευτος συγκεντρωτισµός. Υπάρχουν επιτροπές που επιλέγουν, εδώ από το κέντρο, τι πρέπει να βλέπουν τα παιδιά, ας πούµε των Γρεβενών. Απίστευτα πράγµατα». «Εντελώς χουντικά…» «Αυτό δεν συµβαίνει σε καµία χώρα της Ευρώπης. Ολα αυτά πρέπει να καταργηθούν το συντοµότερο. Θα βοηθήσει ο Καλλικράτης. Πρέπει να ψηφίσουµε νόµο.

Πάντως, τους είπα να ξανασυνεδριάσουν τη Δευτέρα γι’ αυτό το θέµα» «Κυρία Διαµαντοπούλου, σας παρακαλώ. Δείτε την ταινία για να αντιληφθείτε το µέγεθος αυτού του µικρού εγκλήµατος. Εκοψαν ακριβώς αυτό που διαρκώς εξαγγέλλει το κόµµα σας».


«Κακό πρότυπο συµπεριφοράς»

Η επιτροπή ανήκει (διαβάζω ολόκληρο τον τίτλο) στον Ενιαίο Διοικητικό Τοµέα Πρωτοβάθµιας και Δευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης Διευθύνσεως Συµβουλευτικού και Επαγγελµατικού Προσανατολισµού και Εκπαιδευτικής Δραστηριότητας». Θεέ µου. Σαν να βλέπω την «Δίκη» του Κάφκα. Από τα πρακτικά λοιπόν. Με τα ονόµατα των «λογοκριτών». Με την υπογραφή της υπευθύνου Ευσταθίας Φουσέκη:

Η κυρία Γκίκα: Η ταινία κουραστική (σχόλιο κριτικής), τα παιδιά βρίζουν (όχι, κάνουν τον σταυρό τους επί 24ώρου βάσεως), το µήνυµα είναι λάθος (το µήνυµα δηλαδή να ζητάς µισό πόντο αλάνας να παίξεις για να απαλλαγείς από την τηλεοπτική αφασία).

Κυρία Σακοπούλου: Κακό πρότυπο συµπεριφοράς για τα παιδιά γιατί τους δείχνει να έχουν δικαιώµατα χωρίς υποχρεώσεις (εννοεί επειδή τα τέσσερα αυτά πλάσµατα ζητούν, διεκδικούν το αυτονόητο. Μάλιστα, µια από τις δύο κοπέλες φωνάζει µέσα στον καηµό της «αρνούµαι να κάψω τον σκληρό µου δίσκο - εννοεί το µυαλό της - βλέποντας διαρκώς Ιnternet).

Κυρία Μαβίλη: Προφανώς οι χορηγοί δεν είδαν την ταινία. Αν την έβλεπαν, δεν θα την επιχορηγούσαν. Είναι σκληρό ριάλιτι επικίνδυνο για τα παιδιά. Εµφανίζει την Ελλάδα σαν τριτοκοσµική χώρα (µπράβο, η κυρία Μαβίλη, πάει ακόµα πιο πέρα.

Να µη βάζουν οι χορηγοί το χέρι στην τσέπη για τέτοιες ταινίες).


«Για µια αλάνα, ρε γαµώτο»

Δύο τα καλύτερα ντοκιµαντέρ των τελευταίων χρόνων: η «Αγονη γραµµή: Πάρβας» του Γεράσιµου Ρήγα και «Τα παιδία δεν παίζει» της Αγγελης Ανδρικοπούλου και του Αργύρη Τσεπελίκα.

Οπου τέσσερα εξαιρετικά πλάσµατα, µέσα σε τριτοκοσµικές γειτονιές της Πάτρας, διεκδικούν µερικά τετραγωνικά µέτρα αλάνας για να παίζουν µπάλα. «Τα τέσσερα µας αρκούν. Για εµάς είναι γηπεδάρα». Ετσι βρίσκουν έναν χώρο και κόντρα σε γονείς, γείτονες και ολόκληρο το γραφειοκρατικό σύστηµα της δηµαρχίας καταφέρνουν ν’ αλλάξουν τον µικρό τους κόσµο. Αυτό και τίποτε άλλο. Εντελώς αυθεντικά. Με δική τους πρωτοβουλία.

Τι να πει κανείς. Το απλό.

Μικρό, απειροελάχιστο δείγµα της ελεύθερης πτώσης αυτής της χώρας. Πριν από τους οικονοµικούς δείκτες.

Πριν από δραχµές και euro. Ολόκληρο το σύστηµα για τα σκουπίδια. Κύριοι επτωχεύσαµε. Ως ιδέες, ως πρόοδος, ως δηµιουργία, ως αλληλεγγύη, ως ανθρωπιά, ως ευαισθησία. Ενθάδε κείται η σαπίλα. Αντε γεια!