ΓΑΛΛΙΑ: O πιο βαριά «ασθενής της Ευρώπης»

The Economist

Oι αδυναμίες της Ευρώπης ήταν περισσότερο εμφανείς στην περιφέρειά της, στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, αλλά από μια άποψη η Γαλλία βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση.  

Τα τελευταία 25 χρόνια μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών μόνο η Ιταλία γνώρισε μικρότερη ανάπτυξη. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της Γαλλίας είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι της Ιταλίας και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών το μεγαλύτερο στην Ευρωζώνη. Η σύγκριση με τη Γερμανία είναι ακόμη πιο οδυνηρή. Από τη δημιουργία του ευρώ και μετά, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Γάλλων αυξήθηκε κατά 0,8% τον χρόνο, έναντι 1,3% των Γερμανών.

Το κόστος εργασίας στη Γαλλία βρισκόταν το 1999 κάτω από το γερμανικό, αλλά σήμερα είναι υψηλότερο. Οι γαλλικές εξαγωγές ισούνταν τότε με το 60% των γερμανικών και σήμερα βρίσκονται κάτω από το 40%. Η ανεργία στη Γαλλία βρίσκεται σήμερα κοντά στο 11%, το υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 16 ετών, και ενώ οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης αναπτύσσονται, η Γαλλία ίσως να εισέρχεται σε νέα ύφεση.

Η ασθενής Γαλλία υπονομεύει τις προσπάθειες για επίλυση των προβλημάτων του ευρώ. Η γαλλογερμανική μηχανή που συνήθως κινεί την Ε.Ε. έχει χαλάσει.  

Γιατί, αναρωτιούνται οι Γερμανοί φορολογούμενοι, θα πρέπει η πιστωτική τους φερεγγυότητα να υποστηρίζει τη Γαλλία που δεν θέλει να μεταρρυθμιστεί;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα από τον κ. Φρανσουά Ολάντ, τον Γάλλο Σοσιαλιστή πρόεδρο, ήταν ατυχής: 

Αντί να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες (στο 57% του ΑΕΠ είναι οι υψηλότερες στην Ευρωζώνη), αύξησε τους φόρους. 

Αντί να μεταρρυθμίσει ουσιαστικά το συνταξιοδοτικό σύστημα, αύξησε ελάχιστα το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης  

Aντί να αντιγράψει τις βαθιές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζουν οι χώρες της περιφέρειας, ο κ. Ολάντ μετά βίας έχει αρχίσει να φιλελευθεροποιεί τις αγορές εργασίας και προϊόντων ή να περικόπτει τις τεράστιες κοινωνικές δαπάνες. 

Αυτή η ήπια τακτική δεν έχει βγάλει τον κ. Ολάντ πουθενά, δεδομένου ότι η δημοτικότητά του είναι η χαμηλότερη εξ όλων των προκατόχων του. Ωστόσο, τώρα έχει εμφανιστεί μια αχτίδα φωτός. Στο μήνυμά του για το νέο έτος, ο κ. Ολάντ επιτέλους μίλησε σοβαρά περί μείωσης φόρων και δημοσίων δαπανών, βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και δημιουργίας περισσότερο φιλικού προς τις επιχειρήσεις κλίματος. Η μεταρρύθμιση της Γαλλίας απαιτεί ευρείες αλλαγές.

Η φορολογία είναι υπερβολικά υψηλή και το κράτος υπερβολικά μεγάλο. Και τα δύο πρέπει να περιοριστούν. Στη συνέχεια πρέπει ν’ ακολουθήσει μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, πλήρης μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και μεγάλες περικοπές στις ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνουν οι επιχειρήσεις. Δεδομένου του ιστορικού του κ. Ολάντ, οι ψηφοφόροι θα ήταν δικαιολογημένα σκεπτικοί απέναντι στις υποσχέσεις του.

Ωστόσο, έχει επιδείξει κάποια τόλμη στις παρεμβάσεις του στο εξωτερικό και είναι προς το συμφέρον του ν’ αναλάβει ριζική δράση και στο εσωτερικό της χώρας. Δέκα χρόνια πριν, ο «ασθενής της Ευρώπης» ήταν η Γερμανία. Τότε, ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ προχώρησε στη ριζική φιλελευθεροποίηση της Γερμανίας και η χώρα ανέκαμψε. Το ίδιο θα μπορούσε να επιτύχει σήμερα και η Γαλλία, αρκεί ο πρόεδρός της να είναι αρκετά τολμηρός.